วันพฤหัสบดีที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2552

เจ้าหญิงในอิสตันบูล

ความหวัง ความฝัน พบรักหนุ่มรูปโฉมแสนงดงามดังเจ้าชาย วาจาอบอุ่น อ่อนหวานชวนหลงใหล เมืองที่อยู่อาศัย เจิดจรัสด้วยแสงไฟ ช่างดูศิวิไลซ์ ชวนให้ใฝ่ฝัน ชีวิตร่วมกันถึงบั้นปลายชีวิตเสียนี่กระไรฉันตัดสินใจละทิ้ง ความสุขทุกอย่างที่มีพร้อม หน้าที่การงานที่มั่นคง ซึ่งทุกคนใฝ่ฝันจะไขว่คว้ามาครอง จากครอบครัวอันแสนอบอุ่น พร้อมหน้าพ่อแม่ เสาร์ อาทิตย์ หลังจากเหนื่อยภาระกิจการงานการติดตามความฝันเพิ่งจะเริ่มต้นที่อิสตันบูล เมืองใหญ่ผู้คนพลุกพล่าน ไม่ใช่การมาอยู่ต่างประเทศครั้งแรกของฉัน แต่การที่ต้องใช้ชีวิตเพื่อดำรงอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตต่างหากที่เริ่มทำให้ฉันกลัวตึกใหญ่ หญิงสาวแสนสวย ใต้ผ้าคลุมศีรษะ แต่งกายมิดชิดรายรอบตัวฉัน ทุกเช้าตรู่ตื่นพร้อมเสียงสวดมนต์จากมัสยิดกึกก้อง ความโกลาหลของครอบครัวใหญ่ที่ต้องใช้ชิวิตร่วมกัน ภายใต้ตึกสูงเสียงเจี้ยวจ้าวจากบรรดาเด็ก ๆ มองไปทางไหนทั่วทุกถนน คือผู้คนและเด็กเล็ก รวมถึงหญิงตั้งครรภ์ ที่สามารถพบให้ได้ทั่วไป แรงงานคนทำงานในวัยหญิงสาว ดูจะห่างไกล การเป็นกุลสตรี ทำงานบ้าน เลี้ยงลูกดูจะเป็นหน้าที่หลักลืมเสียที่เคยเป็นเช่นไรในไทย มือที่เคยจับปากกาและคอมพิวเตอร์แต่งตัวหรูหรา พอกหน้าด้วยเครื่องสำอางค์แบนรด์ดัง เพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองในสถานที่ทำงานที่โอ่โถง ที่นี่คงหาไม่เจอ เสื้อกองโตพร้อมรีด ไม้ม็อบเพื่อถูพื้น เครื่องดูดฝุ่น คือ อุปกรณ์หลักแทนปากกาและคอมพิวเตอร์ แต่ที่หนักหนา คือ ด้านอาหารและน้ำชา มันฝรั่ง มะเขือเทศ ดูจะเป็นอาหารหลัก ฉันไม่เคยทำอาหารมาก่อนตลอดชีวิตฉัน แขกผู้มาเยือนสามารถมากดกริ่งเรียกคุณได้ทุกเมื่อ ญาติพี่น้องมากมาย ถึงแม้คุณไม่พร้อม และไม่ได้เชิญมาอุปสรรคใหญ่ดูจะเป็นเรื่องการสื่อสารพูดคุย ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษ ถึงแม้คุณจะรู้สึกว่าตัวคุณสามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ดีเลิศก็ตาม ความนิ่งใบ้ ความอึดอัด ทีวี ชีวิตที่อยากทำอะไรภายนอกบ้านด้วยลำพังเพียงตัวเอง ทำไม่ได้เลย วันแต่ละวันผ่านไปช่างยากเย็นน่าเบื่อ สภาวะเศรษฐกิจที่บีบรัด คืนวันเริ่มผ่าน ต้องฝึกฝนเรียนด้วยตัวเอง วัฒนธรรม ศาสนา ทุกอย่างแปลกใหม่ ต้องปรับตัว ชีวิตยังคงดำเนินอยู่ ทุกอย่างที่ละทิ้งมา งาน ก็เริ่มมีเวลาให้หวนระลึกถึง เดินตามถนน ห้างร้านรวง อดไม่ได้ที่จะมองชุดเสื้อผ้าทำงาน รองเท้าทำงาน แหมช่างสวย ดูมีรสนิยมดีจริงๆจาก วัน เป็น เดือน จากเดือนเป็นปี ชีวิตยังคงวนเวียน............ ฤ เจ้าหญิงในอิสตันบูลคงมีจริงแค่เทพนิยาย....................................

2 ความคิดเห็น:

  1. ใช่ซินะ ต่างบ้านต่างเมือง แล้วอยู่ได้อย่างไร?
    ทำไมไม่กลับบ้าน

    ตอบลบ
  2. เราไม่ชอบที่นี่เลย เรารู้สึกได้ถึงความไม่เสมอภาค ด้อนกว่าเมืองไทยจริงๆ เราเลยย้ายไปอยู่อเมริกา

    ตอบลบ